Stephen Hendry

Data urodzenia: 13 stycznia 1969
Kraj: Szkocja
Przydomki: złoty chłopiec, maestro, ice man
Zawodowiec w latach: 1985 -
Najwyższy break turniejowy: 147 (11 razy)
Ilość wygranych turniejów rankingowych: 36

Zwycięstwa w turniejach rankingowych

Mistrzostwa Świata: 1990, 1992-1996, 1999
Rothmans Grand Prix: 1987, 1990, 1991
Skoda Grand Prix: 1995
British Open: 1988, 1991, 1999, 2003
Asian Open: 1989, 1990
Dubai Duty Free Classic: 1989, 1990, 1993
UK Championship: 1989, 1990, 1994-1996
Regal Welsh Open: 1992, 1997, 2003
Sky Sports International Open: 1993
International Open: 1997
Regal Scottish Open: 1999
European Open: 1994, 1995, 2001
Thailand Masters: 1998
Malta Cup: 2005

Zwycięstwa w innych ważnych turniejach

Benson & Hedges Masters: 1989-1993, 1996
Scottish Masters: 1989, 1990, 1995
Irish Masters: 1992, 1997, 1999
Malta Grand Prix: 1998, 2001
Premier League Snooker: 1991-1992, 1994 - 1995, 2000, 2004

Kibic piłkarski

Stephen Gordon Hendry urodził się 13 stycznia 1969 w Edynburgu. Gdy Hendry miał 6 lat mieszkał niedaleko stadionu piłkarskiego zespołu Heart of Midlothian FC, więc co drugi weekend ojciec zabierał go na mecze. Tak się zaczęło jego kibicowanie temu klubowi. Jednak po pewnym czasie przeprowadzili się dalej od stadionu, gdyż ojciec otworzył sklep z owocami. Ponieważ często pracował w soboty, więc coraz rzadziej Hendry mógł oglądać mecze. Kiedy Hendry zdobył po raz pierwszy mistrzostwo świata (jest najmłodszym zawodnikiem, który tego dokonał) odbył paradę z tym trofeum przed meczem ligowym Rangersów.

Amator snookera

Stephena w dzieciństwie nie interesował snooker. Wolał piłkę nożną i badminton. Gdy miał 12 lat, na Boże Narodzenie dostał mały stół snookerowy. Od tego momentu nie można go było od snookera oderwać. Okazało się też, że ma do tego talent. Już w wieku 14 lat wygrał Mistrzostwo Szkocji U-16 i pojawił się na turnieju Junior Pot Black. Mimo iż miał problemy by sięgnąć na drugą stronę stołu, już był uważany za wielką nadzieją Szkocji, na stania się czołowym graczem tak jak niegdyś Walter Donaldson w latach 50. W roku 1985 porzucił szkołę Inverkeithing High School, w zachodnim Fife (niedaleko Edynburga) i w tym samym roku zdobył Mistrzostwo Szkocji Amatorów, a następnie stał się najmłodszym uczestnikiem Mistrzostw Świata Amatorów. W następnym roku ponownie uzyskał Mistrzostwo Szkocji Amatorów, a krótko później stał się najmłodszym zawodowcem w historii snookera.

Początki zawodostwa

W swoim pierwszym zawodowym sezonie dostał się do 1/32 finału turnieju Mercantile Credit Classic i niewiele brakowało by przeszedł pierwszą rundę w Mistrzostwach Świata. Został też najmłodszym Mistrzem Szkocji Zawodowców i ukończył ranking w połowie drogi na szczyt - na 51. miejscu. Wystarczyło to by został zauważony na świecie. Następny sezon przyniósł ćwierćfinał Grand Prix oraz półfinał turnieju Mercantile. Wraz z Mike'iem Hallettem doszedł do finału World Doubles oraz podobnie jak w poprzednim roku został Mistrzem Szkocji Zawodowców. I znowu nastąpił duży awans w rankingu. Tym razem na 23 pozycję.

Pierwsza konfrontacja z mistrzem

Szkocki biznesmen Ian Doyle zauważył jego potencjał i zaczął kierować jego karierą od tych wczesnych dni. Współpraca ta stała się zaczątkiem wielkiego imperium (110Sports, którego prezesem jest Ian Doyle), które reprezentuje wielu z czołowych graczy. Stephen Hendry był już wtedy określany jako następca Steve'a Davisa, który zdominował snookera w latach 80, więc zorganizowano serię sześciu pojedynków tych dwóch zawodników, w których mistrz dał ostrą lekcję młodemu graczowi. Jednak doświadczenie to zdeterminowało Hendrego do pracy by zwyciężać i stać się tak samo dobrym, jeśli nie lepszym, snookerzystą od Davisa.

Osiągnąć szczyt

Już trzeci sezon przyniósł Hendremu pierwsze rankingowe zwycięstwa w Grand Prix i British Open oraz zwycięstwo w Australian Masters, trzeci z kolei tytuł Mistrza Szkocji oraz zwycięstwo w World Doubles z Mike'iem Hallettem. Ostatecznie sezon zakończył bardzo blisko szczytu - na miejscu 4. Tym samym wszyscy zdali sobie sprawę, że mają do czynienia z kimś wyjątkowym. Sezon 1988/1989 nie przyniósł żadnego zwycięstwa rankingowego, a najlepszym osiągnięciem był finał UK Championship. Jednak nie był to aż tak zły sezon, bowiem zwyciężył w Masters na Wembley oraz w New Zealand Masters oraz awansował na pozycję 3 w światowym rankingu. W sezonie 1989/1990 wywalczył tytuły mistrza: UK Championship, Dubai Classic i Asian Open, dodając do tego Scottish i Wembley Masters. Ukoronowaniem sezonu było pokonanie Jimmy'ego White'a w finale Mistrzostw Świata. Hendry stał się w tym momencie najmłodszym zawodnikiem wygrywającym ten turniej. W taki to sposób po 5 sezonie w zawodowym snookerze Stephen Hendry stał się numerem 1 Światowego Rankingu.

Mistrzowska forma

W sezonie 1990/1991 wprawdzie nie obronił tytułu Mistrza Świata, ale zdobył rekordową liczbę 5 zwycięstw rankingowych w sezonie oraz wygrał między innymi Benson & Hedges Masters oraz Scottish Masters. Tylko w dwóch turniejach nie doszedł do ćwierćfinału. W roku 1992 odzyskał Mistrzostwo Świata oraz wygrał Grand Prix, Welsh Open i sześć innych turniejów, włączając w to uzyskane po raz 4 z rzędu B&H Masters (w następnym roku przyszło 5 zwycięstwo). Od tego czasu na pozycję mistrza zaczęła czatować nowa generacja młodych graczy m.in. Ronnie O'Sullivan i John Higgins, ale Hendry udanie odpierał te ataki co roku wygrywając mniej więcej trzy turnieje rankingowe i broniąc tytułu Mistrza Świata.

Nowi mistrzowie

Przed Mistrzostwami Świata w 1997 roku Hendry miał na koncie 6 tytułów mistrzowskich (tak samo jak Steve Davis), więc zamierzał ustanowić rekordową ilość 7 zwycięstw w Mistrzostwach Świata na arenie Crucible. Niestety na jego drodze stanął zdeterminowany Irlandczyk Ken Doherty. W następnym roku było jeszcze gorzej. Przegrał bowiem w pierwszej rundzie z Jimmy'm White'em (którego pokonywał czterokrotnie we wcześniejszych finałach tego turnieju). Oprócz tego Mistrzem Świata został John Higgins, który jednocześnie zajął pozycję nr 1 w światowym rankingu, której przez osiem lat zazdrośnie strzegł Stephen Hendry.

Powrót na tron

Teraz było już czterech graczy, którzy dzilili między siebie większość tytułów: Hendry, John Higgins, Ronnie O'Sullivan oraz Mark Williams. Coraz trudniej więc było odzyskać najważniejsze tytuły. Mimo to Hendry pokonał Marka Williamsa w finale Mistrzostw Świata, odzyskując tym samym ten cenny tytuł i ustanawiając nowy rekord 7 zwycięstw w Crucible. Niestety pozycja nr 1 światowego rankingu pozostała stracona.

Walka o pozycję Nr 1

W kolejnych sezonach Hendry zwyciężał mniej więcej w jednym turnieju, a w dwóch kolejnych dochodził do finału. To pozwalało mu utrzymywać się w pierwszej trójce światowego rankingu (z dwuletnią przerwą kiedy był na pozycjach 5/6). W końcu nadszedł sezon 2005/2006. Nie licząc pierwszych dwóch sezonów Hendrego, był to najgorszy sezon jeśli chodzi o liczbę turniejowych zwycięstw. Nie odniósł bowiem żadnego, a największym osiągnięciem tego sezonu był dla Hendry'ego przegrany finał w nierankingowym Northern Ireland Trophy. Dodatkowo w Mistrzostwach Świata przegrał już w pierwszej rundzie z Nigelem Bondem. Jednak paradoksalnie to właśnie po tym sezonie Hendry odzyskał przewodnictwo w Światowym Rankingu po 8 latach przerwy.

10 finał UK Championship i 700. setka w karierze

Sezon 2006/2007 nie zaczął się dla Hendry'ego dobrze. Jednak po nieudanych występach w Northern Ireland Trophy i Grand Prix sprawił sporą niespodziankę docierając do dziesiątego finału UK Championship w swojej karierze. Mecz ten zakończył porażką z Peterem Ebdonem 6-10, ale po meczu zapewnił: "Mój czas nadejdzie".

Na początku 2007 r. Hendry dotarł do półfinału Masters, gdzie przegrał z Ding Junhuiem. Z kolei podczas meczu pierwszej rundy turnieju Malta Cup wbił swojego 700. brejka stupunktowego w karierze. Został pierwszym snookerzystą w historii, który tego dokonał. Szkot dotarł do ćwierćfinału tych zawodów, pokonując w drugiej rundzie Neila Robertsona 5-0. To był koniec jego osiągnięć w tym sezonie. Po nieudanym China Open, dotarł do drugiej rundy Mistrzostw Świata. Do końca 2007 r. nie udało mu się ani razu przekroczyć tej "bariery" i awansować do ćwierćfinału.

Trzy półfinały w 2008 r.

Dużo lepiej spisywał się Hendry w roku 2008 r., docierając trzykrotnie do fazy półfinałowej. Po raz pierwszy udało mu się to w Welsh Open, gdzie po wygranej z Michaelem Holtem, Ryanem Dayem i Stephenem Lee uległ Markowi Selby'emu. Szkot ponownie dotarł do "najlepszej czwórki" na Mistrzostwach Świata. W meczu pierwszej rundy przegrywał z Markiem Allenem 3-6 i 7-9, aby ostatecznie wygrać 10-9. Potem dołożył jeszcze zwycięstwa nad Ding Junhuiem i Ryanem Dayem (oba mecze wygrał 13-7), ale w półfinale został pokonany przez Ronniego O'Sullivana. Dzięki tak dobremu występowi w Crucible Szkot zachował miejsce w najlepszej ósemce rankingu na kolejny sezon; zajął szóste miejsce. Ostatni półfinał osiągnął Hendry podczas turnieju Bahrajn Championship, w którym wbił najwięcej brejków stupunktowych spośród wszystkich uczestników. Niestety jego dobrej gry zabrakło w meczu półfinałowym z Matthew Stevensem i po raz kolejny marzenie o finale nie spełniło się. W pozostałych turniejach w 2008 r. Stephen nie przeszedł drugiej rundy.

Udany występ na Mistrzostwach Świata 2009 i inne małe sukcesy

Rok 2009 okazał się dla Hendry'ego udany pod względem Mistrzostw Świata, w których dotarł do ćwierćfinału. W pierwszej rundzie Szkot pokonał swojego przyjaciela, Marka Williamsa 10-7, a w drugiej rundzie spotkał się drugi rok z rzędu z Ding Junhuiem. Siedmiokrotny mistrz świata pokonał go 13-10, a przy okazji wygrał 1000. frejma na Mistrzostwach Świata, w dodatku wbijając w nim brejka 140. Jednak to podejście punktowe nie utrzymało się długo na liście najwyższych brejków, bo pobił je... sam Hendry. W partii siódmej ćwierćfinału przeciwko Shaunowi Murphy'emu "Złoty Chłopiec" wbił dziewiątego brejka maksymalnego w karierze i drugiego w Crucible Theatre. Był to pierwszy "maks" Hendry'ego od 2001 r. Niestety po tym wydarzeniu Hendry nie mógł odzyskać koncentracji. Jego gra znacznie się pogorszyła i Szkot przegrał 11-13.

W pozostałych turniejach w roku 2009 najlepszym występem Hendry'ego było dotarcie do ćwierćfinału China Open, gdzie wygrał tylko jednego frejma, ale za to brejkiem stupunktowym. Ciekawy mecz rozegrał Stephen w innym chińskim turnieju, Shanghai Masters. Przegrywał w pierwszej rundzie 0-4 z Marcusem Campbellem, a wygrał spotkanie 5-4. Tak spektakularny powrót przytrafił mu się po raz pierwszy w karierze.

W listopadzie 2009 r. Hendry wygrał pokazowy turniej Legends of Snooker, w którym pokonał Tony'ego Drago, Cliffa Thorburna i Kena Doherty'ego. Jedną z pierwszych osób, które złożyły mu gratulacje był uczestniczący w tych zawodach Alex Higgins.

W turnieju UK Championship Hendry zmierzył się w pierwszej rundzie ze Stevem Davisem, co było nie lada gratką dla kibiców. "Maestro" wygrał to spotkanie 9-6, ale było to jego jedyne zwycięstwo w tych zawodach.

Kiepski rok 2010

Kolejny rok nie przyniósł Hendry'emu żadnych osiągnięć. Jego najlepszym wynikiem było dotarcie do ćwierćfinału China Open, w którym przegrał z Markiem Allenem 4-5. Na Mistrzostwach Świata "rzutem na taśmę" pokonał 18-letniego Chińczyka, Zhanga Andę 10-9, a w drugiej rundzie przegrał z Markiem Selbym. W turnieju UK Championship Hendry zagrał "na dzień dobry" ze swoim odwiecznym rywalem, Jimmym Whitem. Niestety ten mecz, będący dla wielu osób podróżą sentymentalną, stał na słabym poziomie. Dramaturgii jednak nie zabrakło. Hendry wygrał 9-8 i zachował miejsce w najlepszej szesnastce rankingu przed najbliższą rewizją.

Brejk maksymalny po raz dziesiąty

Rok 2011 rozpoczął się dla Hendry'ego od czwartej z rzędu porażki w pierwszej rundzie Masters (uległ mistrzowi świata, Neilowi Robertsonowi 3-6) i dotarcia do drugiej rundy German Masters. W Welsh Open nie udało mu się zajść dalej, ale za to w pierwszym frejmie meczu drugiej rundy przeciwko Stephenowi Maguire'owi Hendry wbił dziesiątego brejka maksymalnego w karierze! Tym samym wyrównał rekord należący od kilku miesięcy do Ronniego O'Sullivana i został najstarszym zawodnikiem w historii, który wbił brejka 147 (miał w tym momencie 42 lata i 35 dni). Ten brejk był 751. setką w karierze Stephena Hendry'ego. Brejka numer 750 "Ice Man" wbił w styczniu, podczas rozgrywek Championship League Snooker 2011.

Na Mistrzostwach Świata Hendry ponownie przegrał w drugiej rundzie z Markiem Selbym. Od wypadnięcia z najlepszej szesnastki rankingu Szkota "uchronił" Ding Junhui, który pokonał czyhającego na szesnaste miejsce, zajmowane przez Hendry'ego, Stuarta Binghama 13-12 (Chińczyk przegrywał już 8-12). Siedmiokrotny mistrz świata zadecydował wówczas, że zamierza kontynuować karierę i brać udział w jak największej ilości turniejów w następnym sezonie.

Ostatni sezon mistrza

Przed rozpoczęciem sezonu 2011/2012 Stephen Hendry wyznaczył sobie dwa cele: przede wszystkim utrzymać się w najlepszej szesnastce rankingu, a w dalszej kolejności powalczyć nawet o powrót do najlepszej ósemki. Niestety plany te legły w gruzach. Po przejściu przez pierwszą rundę Australian Open (zwycięstwo 5-3 nad Martinem Gouldem), Hendry zaliczył niespodziewaną porażkę w pierwszym meczu Shanghai Masters, po której opuścił najlepszą szesnastkę rankingu po 23 latach.

Kilka dni później "Maestro" wystąpił w zaproszeniowym, ale oficjalnym turnieju Brazil Masters, w którym dotarł do półfinału i był bliski wbicia jedenastego brejka maksymalnego w karierze. Próba z ostatniego frejma meczu pierwszej rundy zakończyła się na 113 punktach.

Stephen osiągnął także półfinał w turnieju PTC 12 na początku stycznia 2012. Przegrał wówczas minimalnie ze Stephenem Maguirem 3-4, ale i tak mógł być zadowolony, bo poprzednie turnieje PTC nie były dla niego udane. Dla polskich kibiców najbardziej przykre było to, że Hendry nie zagrał w polskim turnieju PTC (Warsaw Classic).

"Ice Man" dosyć dobrze odnalazł się w roli kwalifikanta. Nie udało mu się zakwalifikować jedynie do turnieju German Masters, a pozostałe mecze eliminacyjne rozstrzygał na swoją korzyść. Cały czas jednak nie mógł zajść dalej, niż do drugiej rundy turnieju. Po porażce w pierwszej rundzie UK Championship ze Stephenem Maguirem, Hendry odnotował spory sukces w postaci zwycięstwa 4-1 z Neilem Robertsonem w pierwszym meczu Welsh Open. W Haikou World Open ci dwaj zawodnicy ponownie "wpadli na siebie" już na starcie i tym razem lepszy był Australijczyk.

W kolejnym azjatyckim turnieju, China Open, Stephen Hendry po niezwykle emocjonującym meczu pokonał Martina Goulda 5-4. Był to mecz, w którym Hendry już pogodził się z porażką i rozkręcił swój kij. Okazało się, że postąpił zbyt pochopnie, gdyż jego rywal w niewytłumaczalny sposób spudłował bilę na frejm. Stephen ponownie skręcił swój kij i wykonał świetne czyszczenie stołu pod ogromną presją i opuścił salę gier jako zwycięzca.

Pożegnanie "Króla" z Crucible - kolejny "maks" i 19. ćwierćfinał

21 kwietnia 2012 Stephen Hendry rozpoczął swój 27. występ z rzędu na Mistrzostwach Świata (pobił tym samym rekord Steve'a Davisa, który grał w Crucible aż 30 razy, ale "tylko" 26 razy pod rząd). Pierwsza sesja meczu pierwszej rundy ze Stuartem Binghamem okazała się wyśmienita, o czym świadczą wbite brejki: 100, 89, 78, 61, 147 (!), 65. Brejk maksymalny wbity w szóstym frejmie był jedenastym "maksem" w karierze Szkota, jego trzecim wbitym podczas Mistrzostw Świata i dziesiątym w historii Crucible Theatre. "The Great One" wygrał sesję pierwszą 8-1, a mecz zakończył zwycięstwem 10-4.

W drugiej rundzie Stephen Hendry po raz pierwszy zmierzył się w Mistrzostwach Świata z Johnem Higginsem. Chociaż wcześniej rozegrali ze sobą aż 38 oficjalnych pojedynków ani razu nie doszło do tego w Crucible Theatre. Ten historyczny mecz zakończył się niespodziewanie wysokim zwycięstwem Hendry'ego, aż 13-4! Był to dla siedmiokrotnego mistrz świata pierwszy mecz wygrany z Higginsem w turnieju rankingowym od 2003 roku. W tym spotkaniu Szkot wbił jeden brejk stupunktowy: 123 punkty.

Awans do ćwierćfinału Mistrzostw Świata był dla "Maestro" dużym sukcesem. Znalazł się w tej fazie turnieju rankingowego po raz pierwszy od ponad dwóch lat, a w dodatku był to jego dziewiętnasty osiągnięty na Mistrzostwach Świata ćwierćfinał. Chociaż pojedynek półfinałowy ze Stephenem Maguirem był dla niego nieudany i zakończył się porażką 2-13, to ten turniej Hendry mógł jak najbardziej zaliczyć do udanych.

Zakończenie kariery

Na konferencji prasowej po meczu ćwierćfinałowym Stephen Hendry zaskoczył wszystkich i ogłosił zakończenie zawodowej kariery. "Maestro" wyznał, że była to łatwa decyzja, na którą wpłynęło kilka czynników, m.in. fakt, że ostatnimi czasy nie gra już na takim poziomie, na jakim chciałby grać oraz utrata radości z treningów. Podobno decyzję o odejściu od zawodowego snookera podjął już trzy miesiące temu i nawet, gdyby zdobył ósmy mistrzowski tytuł, zdania by nie zmienił.

Teraz wiadomo już, że Mistrzostwa Świata 2012 były ostatnimi, w których wziął udział Stephen Hendry. Nie ulega wątpliwości, że "Król Crucible" godnie pożegnał się z nimi i w szczególny sposób zakończył przepełnioną sukcesami profesjonalną karierę. Nie da się ukryć, że 1 maja 2012 roku skończyła się pewna epoka snookera...

Styl gry

Jego charakterystyczną cechą jest umiejętność budowania wysokich brejków. Najwyraźniej o tym świadczyć może przewaga Hendrego w ilości zdobytych brejków 100-punktowych nad pozostałymi graczami. On to spopularyzował budowanie brejków na bili niebieskiej. Jego styl gry jest bardzo agresywny. Hendry nie boi się wbijania nawet bardzo trudnych bil. Przez długi czas podczas meczów zachowywał zimną krew i pokerową twarz, lecz od niedawna zaczyna okazywać swoje emocje.

Rodzina i zainteresowania

W czerwcu 1995 poślubił swoją długoletnią przyjaciółkę Mandy, którą poznał podczas gry w amatorskich zawodach w Pontins. W roku 1996 urodził im się syn Blaine, który jest zdolnym graczem i wygrał już turniej dla juniorów, a w 2004 syn Carter. Mieszkają oni w Auchterarder, Perth & Kinross - kilka mil od Gleneagles, gdzie Stephen może poświęcać się swojej innej pasji - grze w golfa. Hendry jest też zdolnym pokerzystą i podobnie jak wielu snookerzystów bierze udział w wielu turniejach, tak w internecie, jak i na żywo. Jednym z nich był turniej World Series of Poker w 2005 roku, a wcześniej w 2003 roku zajął piąte miejsce w turnieju Celebrity Poker Club Series w Cardiff, inkasując kwotę $500. Jego ulubionymi zespołami muzycznymi są U2 oraz Suede.

Rekordy

Zwycięstwa
- największa liczba sezonów na pierwszym miejscu światowego rankingu - 9 z czego 8 razy z rzędu
- najwięcej zwycięstw w Mistrzostwach Świata - 7, w tym 5 z rzędu, rekordowy wynik od czasu przeniesienia Mistrzostw Świata do Crucible Theatre w Sheffield, a ponadto 9-krotny udział w finale, 12-krotny w półfinale i 19-krotny w ćwierćfinale)
- najwięcej zwycięstw w The Masters - 6 z czego 5 z rzędu
najwięcej zwycięstw w Grand Prix - 4
- najwięcej zwycięstw w turniejach rankingowych - 36
- najwięcej zwycięstw w turniejach rankigowych w jednym sezonie - 5 w sezonie 1990/1
- najdłuższy okres bez porażek - 5 turniejów i 36 kolejnych meczy w turniejach rankingowych. Trwało to od 17-03-1990 do 13-01-1991, kiedy to przegrał z Jimmym White'em
- największy odsetek wygranych meczów w Mistrzostwach Świata (77,7%, 70 zwycięstw na 90 rozegranych spotkań), lata 1986-2012
- Jeden z pięciu graczy, którzy w jednym roku zdobyli Mistrzostwo Świata i UK Championship
- Jeden z trzech graczy, którzy w jednym roku zdobyli Mistrzostwo Świata, UK Championship oraz The Masters.

Najmłodszy mistrz świata
- zdobywając Mistrzostwo Świata po raz pierwszy stał się najmłodszym zawodnikiem, który tego dokonał (miał wtedy 21 lat i 106 dni)
- był najmłodszym zawodowcem pośród snookerzystów

Brejki
- 11 turniejowych brejków maksymalnych (147-punktowych), w tym 3 wbite podczas Mistrzostw Świata
- najwięcej brejków 100-punktowych (775) [Joe Davis uzyskał 687 lub 689 takich brejków]
- najwięcej brejków 100-punktowych w jednym turnieju (16 podczas Mistrzostw Świata w 2002)
- najwięcej brejków 100-punktowych w mistrzostwach świata (127)
- najwięcej brejków 100-punkowych w jednym meczu (7 w finale UK Championship w 1994)
- pierwszy, który uzyskał brejka maksymalnego w decydującym frejmie meczu (finał Liverpool Victoria Charity Challenge w roku 1997)
- pierwszy, który uzyskał więcej niż 2 turniejowe 147-punktowe brejki
- jako pierwszy uzyskał brejka maksymalnego w finale turnieju rankingowego (1999 British Open)
- pierwszy, który uzyskał 5 brejków 100-punktowych w 7 frejmach (finał UK Championship 1994)
- pierwszy, który po raz drugi uzyskał 3 brejki 100-punktowe w jednym meczu (UK Championship 1994)

Pieniądze
- najwięcej zarobionych pieniędzy zdobytych w turniejach snookerowych (8.97 miliona funtów, według danych z oficjalnej strony WPBSA)

Nagrody, wyróżnienia odznaczenia

- W roku 1994 został Kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego dzięki czemu ma prawo używać po nazwisku tajemniczego skrótu MBE (Member of the Order of the British Empire).
- Przez BBC został ogłoszony Szkocką Osobowością Roku w 1987 oraz 1996.
- Siedmiokrotnie został ogłoszony Graczem Roku przez World Professional Billiards and Snooker Association (w latach 1990-1993, 1995-1997)
- 29 czerwca 2000 otrzymał doktorat honoris causa szkockiego uniwersytetu: University of Stirling.
- W roku 2001 został wyróżniony prestiżowym The June McRoberts Memorial Trophy.
Scottish Snooker Association (SSA) [Szkockie Stowarzyszenie Snookerowe] założyło Scottish Junior Snooker Academy [Snookerowa Akademia Juniorów Szkockich] noszącą imię Stephena Hendrego.

Pseudonimy

The Golden Boy [Złoty chłopiec], The Maestro, The Ice Man [Lodowy Człowiek, prawdopodobnie z powodu pokerowej twarzy i nieokazywania emocji podczas gry], Rolls Royce of Snooker

Kamizelka Hendrego

5 sierpnia 2006 roku w hotelu Hilton Grosvenor w Edynburgu odbyła się licytacja, z której zysk został przeznaczony dla byłego snookerzysty Chrisa Smalla, który musiał zakończyć karierę z powodu złego stanu zdrowia, a konkretnie z powodu problemów z kręgosłupem. Na licytację tą swoje pamiątki przekazało wiele znanych osobistości, a przede wszystkim snookerzyści. Do grona tych osób dołączył też Stephen Hendry, ofiarowując kamizelkę ze złożonym na niej autografem. Została ona sprzedana za 425 funtów. Gdy po dwóch dniach nabywca chciał odebrać swój zakup okazało się, że kamizelka zniknęła. Policja wszczęła śledztwo, ale jak na razie bez rezultatów.

Filmy

W roku 1990 był bohaterem jednego z odcinków serialu dokumentalnego "This Is Your Life", nadanego 28 listopada 1990 roku w NBC. Pojawił się też w filmie dokumentalnym "When Snooker Ruled the World" [Kiedy snooker rządził światem] pokazanym w 2002 roku w brytyjskiej telewizji. Nie tylko w telewizji Hendry się pokazywał. Wydanych zostało kilka kaset VHS z jego udziałem. Między innymi: "Ronnie O'Sullivan - Ronnie's Snooker Hotshots", na której można zobaczyć m.in. brejka maksymalnego Hendrego oraz "Play the Game - Improve your snooker with the world's finest cuemasters" (1989), na której znani gracze opowiadają o snookerze.

Książki

W roku, w którym Hendry zdobył swój pierwszy tytuł Mistrza Świata, została wydana pierwsza książka firmowana jego nazwiskiem. Była to autoryzowana biografia napisana przez Johna Docherty'ego: "Remember My Name" [Pamiętaj moje imię]. W tym samym roku wydano też "Benson and Hedges snooker year" przy pisaniu której pomagał Hendry. Cztery lata później, po kilku sezonach dominacji w snookerze wyszła kolejna książka - poradnik dla graczy: "Snooker Masterclass: How to Build Big Breaks and Win" [Klasa mistrzowska w snookerze: Jak budować wysokie brejki i wygrywać]. Ponieważ Hendry interesuje się nie tylko snookerem, dlatego został poproszony o napisanie wprowadzenia do "Scotland Home of Golf: A Guide to 453 Courses and Clubs" [Szkocja - ojczyzna golfa: Przewodnik po 453 polach i klubach golfowych].

Pozostałe ciekawostki

Był członkiem Szkockiego zespołu, który wygrał w 1996 Castrol-Honda World Cup oraz w 2001 Coalite Nations Cup. Jest również ambasadorem fundacji OneCity, która pomaga mieszkańcom Edynburga polepszyć jakość życia. Swoją największą porażkę przeżył podczas turnieju UK Championship w 1998 kiedy to przegrał w pierwszej rundzie 9-0 z Marcusem Campbellem.

Ostatnia aktualizacja: 3 maja 2012

Autor: Wojtas i Mickey147